Vi treng noko meir enn kjærleik.

Vi treng ein Kjærleik som ei rus, ei illisorisk verd vi kan lulle oss inn i og segle vekk med, til ein stad langt borte, Orienten til dømes, vekk frå denne alt for verkelege røynda, som liksom krev av meg, slit i meg.

Berenice er ei leik med teater og ord, ein leik med tragedien det kan vere i nett det å elske. Den ler ømt av våre vondaste minner. Ho er ein kjærleikserklæring til det umulige teatret, ein kjær leik som nokon gongar riv oss i sund.

I Berenice møtar vi dei mest priviligerte menneskane i Universet, men sjølv dei er slavar av kjenslene sine. Kva hjelp vel privilieger når det synast som at det ein eingentleg ønskjer seg alltid er utanfor rekkjevidde? Kvifor er det slik? Dess meir umogleg det er, dess mer vil vi det. Medan Titus, Antiokus og Berenice kjempar med sin kjærleik og individuelle smerte, forsakast verda, som får seile sin eigen sjø mot ei uviss framtid.

I 1673, medan solkongen Ludvig den 14. arrangerte balletter, skrev Jean Racine eit stykke om dronninga Berenice som har gitt avkall på alt og reist til Rom, hvor alle hatar henne, for en kjærleik som ikkje blir gjengjeldt av han ho elskar, Den nye keisaren av Rom Titus. Titus, som sørgjer fordi far hans nett har døydd, slites mellom det hjartet hans seier og ansvaret for Roma som no ligger på skuldrene hans. Samstundes kjem begges beste venn Antiokus til palasset for ein siste gong å forsøke det umulige; å vinne Berenice som han i løynd har elska og dyrka og forsømd sitt kongedøme for. 

• Ivar Furre Aam
  

«Du samtaler, javisst med ham i meg.»

• Antiokus